Me gusta
Ni siquiera...
Cuál pluma de nuevo
Una segunda oportunidad puesta sobre otra persona.
Un abrazo que decía "te echaba de menos" aunque realmente te acabase de conocer.
La miro
Si fuese yo...
Si pudiese entregar todo lo que ahora siento y volverlo en algo útil para ti, créeme, no me importaría vivir sin sentimientos. Si por esa falta tú fueses feliz, si por ese acto sonrieses de nuevo. Lo daría todo por verte un instante y que no estés lloviendo...
Si pudiese curar todas esas heridas y dejar cicatrices bien limpias, cosidas, créeme, no me importaría quedarme sin vida. Si por esa falta de mí te llenases de dicha, si por ese motivo pudieses reír...
Si fuese yo, ya me habría ido.
Si fuese yo, me habría rendido.
Si fuese yo, no habría ocurrido.
Si fuese yo...
Si pudiese mimarte tanto como mereces y decir que te quiero cientos de veces, créeme, no me importaría sangrar un milenio. Si por esa falta tú sientieses jolgorio, si por ese acto floreces por dentro. Lo daría todo por verte un instante y que no estés lloviendo...
No tiene sentido
Ocell
Em trobo des de fa ja molt de temps
com si fos-hi engabiada.
Jo pensava ser un ocell,
no quedar-me aturada.
És com si hagues-hi oblidat
com es bategen les ales.
I només voldria volar
per creuar així el cel
i poder-me retrobar,
ser com jo solia ser.
Puc sentir a algú plorar
ben a prop la meva gàbia
i potser ha sigut per ell
que ningú no ha obert la porta.
Encara que sóc ocell
No és que canti, és que ploro.
No és que xiuli, estic patint.
Puc sentir com el sol marxa
però em creus teva i aquí estic.
Jo pensava ser un ocell,
no quedar-me aturada...
D'esmeralda
A dins dels teus ulls omplerts de llum
he trobat un nou motiu per viure.
D'esmeralda i mel mentre somrius
em captiven, vull tornar a mirar-te.
Per l'esquena et pugen sensacions
¿què faria sinó estimar-te?
Vull cantar-te mil cançons
dolces com la teva ànima.
Et faria més petons
maleeixo el temps enrere.
Tinc por d'arribar a oblidar-me.
D'esmeralda i mel mentre somrius
fas que cantes i t'espantes de mentida.
Vols fer-me riure i només puc continuar
perduda en la teva mirada...
Voldria apartar-te de nou per mirar-te.
Agafar-te de la mà i deixar que m'emportison vulguis portar-me...
D'esmeralda i mel mentre somrius
un record a dins del cor.
Tant de bo també per a tu
sigui així de rellevant, d'important.
I si un dia et sents amb por
tant de bo pugui ajudar-te.
Que puguis tu confiar en mi
i que torni el teu somriure...
D'esmeralda i mel són els teus ulls.
Malament
Ho faria
sense que ningú pateixi
i apropar-me als teus ulls
respirar molt a poc a poc
i posar les meves mans a sobre teu...
Potser així podria dir
que jo estimo a molta gent,
dir que un d'ells ara ets tu
i veure com somrius
de tan a prop que el que vius
es torna fals i la il·lusió
d'un altre mon així ens envolti.
Si pugues-hi fer el que vull
sense que ningú ho plori
i agafar-te de les mans
per anar tot junts allà
on no puguin trobar-nos...
Ho faria,
et basaria
i també se que et faria
una abraçada
que no acabi...
mai.
"Click"
Y aunque siente tan bien en alguna parte de dentro, pesa. ¿Es real? ¿Es mentira? ¿O ni siquiera importa sea lo que sea?
Quizá nunca haya importado y sólo nos interese sentir...
Sentir lo bueno.
No querría verte llorar, no querría verte sufrir, no querría ver como te hundes en la soledad. No querría nada malo para ti. Y ese síndrome de siempre que me hace querer curar las heridas de los demás se agranda cuando siento que son culpa mía, que algo malo pasa, que algo malo he hecho.
Por ahora sólo quisiera abrazarte, conocerte un poco mejor, sentir que puedo seguir sintiéndome viva, saber que lo pasas bien conmigo. Y quizá dentro de muchos años, poder recordar este "click" como algo bonito, como que de verdad conecté con alguien.
Me maldigo
Maldigo ese momento en que sentí que en mi pecho algo florecía, maldigo que en ese entonces no tenía espacio para dejarlo florecer. Y te vi crecer. A lo lejos, desde la distancia.
Tú mirabas hacia otra parte. Y no pasaba nada, sinceramente. Yo siempre he sido de mirar en todas direcciones, fijándome en todos los pequeños y ridículos detalles.
Pero tu mirada estaba clavada hacia un lugar en concreto. Más allá del puente. Querías cruzarlo, todos lo sabíamos. Pero te daba miedo. Sin embargo, podías. Y te empujé a ello. A que fueras, a que volaras.
Podría haber cruzado el puente contigo, pero no lo hice. Yo también tenía miedo y a mí nadie me empujaba. Podía verte desde el otro lado y con eso me bastaba. Con saber que sonreías me bastaba...
Las estaciones fueron pasando y cada vez veía más cosas nuevas. Cada vez miraba menos al otro lado del puente. Sabiendo que estabas ahí, para mí, era suficiente.
Y maldigo también la dejadez que siempre arrastro, como si el tiempo no pasase, como si nada fuese a cambiar.
Cuando tiempo después volví a mirar, tu sonrisa se había desvanecido. Aquel paraíso al que cruzaste había marchitado. Pero sentí que estaba ya muy lejos y no fui a hacer nada. Me quedé observando con tristeza y dejando el tiempo pasar.
Hasta que un día, oí "¡Ayuda!". Intentabas cruzar de nuevo el puente para volver, pero se desmoronaba ante tus pies, no podías mantener el equilibrio y a cada paso que dabas era más peligroso. En ese instante fue cuando empezó esta maldición hacia mí misma.
Cuando quería cogerte de la mano pero no llegaba. Cuando veía que estabas llorando pero no llegaba. En ese momento, una distancia que hasta entonces era pequeña y no cruzaba por miedo, pasó a ser un lugar realmente peligroso.
Te aliento a que sigas avanzando. Ojalá pudiese ir hasta ahí y sacarte en brazos pero es demasiado delicado, probablemente los dos caeríamos. Pero de nuevo, sé que puedes. Cruzarás, volarás. Y mientras desde aquí te animo, a la vez me maldigo, porque siempre me dije fiel a mi corazón pero cuando veo estos panoramas me hallo traicionándolo por miedo, dejándolo todo de lado. Al final es lo mismo que he estado haciendo siempre.
Me consuela pensar que para mí misma me decía que si alguien me volvía a necesitar ahí estaría. Y lo estuve. Pero sólo tu me llamaste. Y me hiciste recordar, revivir.
¿Cuántos habrán que me hayan necesitado y no haya mirado hacia ellos? ¿Cuántos estarán habiendo?
Ahora en mi pecho hay espacio suficiente para que florezca cualquier cosa, pero con el tiempo he descubierto que se me da mal cuidar de las flores.
No porque me arrepienta de haberte conocido, sino porque me arrepentimiento de mi misma.
Y por eso me maldigo.